Expositie Maria Arkesteijn en Geertrui van hoogstraten
Maria Arkesteijn en Geertrui van Hoogstraten, twee Brabantse kunstenaars, exposeren van 3 t/m 25 oktober, in ’t Oude Raadhuis
Geertrui van Hoogstraten: showt tekeningen en schilderijen, maar ook haar beeldhouwwerken.
Haar kunstwerken zijn voornamelijk figuratief van aard en zijn soms erg groot, maar ook zeer gedetailleerd van opzet. Een werk groeit organisch en bestaat uit vele lagen. Ze maakt daarbij gebruik van zeer uiteenlopende materialen zoals gesso, krijt, houtskool en natuurlijke pigmenten. De techniek die ze in de loop der jaren heeft ontwikkeld, is zeer arbeidsintensief en vergt veel geduld. Geertrui vind het fijn om geduldig te priegelen, terwijl ze ook graag met een zekere vaart werkt.
Wanneer je haar werk van heel dichtbij bekijkt, ontdek je steeds meer details, zoals teksten uit kranten en tijdschriften. Hierdoor trekt ze het oude Bijbelse verhaal als het ware naar het heden. Ze maak ook graag gebruik van foto’s, maar die zitten soms ergens subtiel in verwerkt. Het loont de moeite om haar werken nauwkeurig te bestuderen, want hoe langer je ernaar kijkt, hoe meer je ontdekt.”
Maria Arkesteijn is geboren in Den Haag.
De mierenhoop van de stad naast de weidsheid van strand en zee.De rust van golven en wind naast het geraas en het getoeter van verkeer. De spanning van het spelen in verlaten bunkers. Verboden, maar o zo aantrekkelijk. Beschutting of gevaar? Was het spelen op de grens?
Het doorleven van al die contrasten geeft spanning aan haar beeldende werk. Vaak zijn haar objecten klein en kwetsbaar. Wie goed kijkt ziet de scherpte. Soms lijkt haar werk zo harmonieus. Maar wie goed kijkt ziet dat de harmonie het resultaat is van een indringend gevecht.
In haar werk onderzoekt ze het spanningsveld tussen verbinden en verbreken.
Familie is het verband waarbinnen we ons ontwikkelen. Familieleden lijken op elkaar en toch zijn ze allemaal verschillend. Is er ruimte voor verschil, of moet je je losscheuren om te mogen afwijken? Kun je je wel losscheuren?
De bunkers waren een vroege confrontatie met de oorlog. Oorlogen blazen bruggen op, letterlijk, maar ook figuurlijk. Mensen kunnen elkaar niet meer bereiken. Wie woont er aan de overkant? Vriend of vijand? Wie zal het zeggen als je er niet heen kunt? Niet heen durft? Afstand is wel zo veilig, maar op afstand kun je geen mens zijn.
In haar werk als hulpverlener kwam ze een andere breuklijn tegen. Mensen in ongerede. Afgestoten en uitgestoten werden ze. Weggestopt op het platteland, eng, hek eromheen, blijf weg. Tot je ziet hoe verpleegkundigen menselijkheid weten te ontdekken in de puinhopen van die verbrokkelde levens. Hoe liefdevol ze kleine lichtjes laten schijnen voor wie bang is in het duister van de ziel. Zacht en toch stevig brengen ze verband aan. Ecce homo: zie de mens.
