Expositie Patry Sips in t Oude Raadhuis
(ruimtelijke vorming – schilderen en tekenen)

Een overzichtstentoonstelling van een leven lang kunst
(1-23 september in ’t Oude Raadhuis te Beek en Donk; openingstijden zaterdag en zondag van 14 tot 17 uur)

De in Beek en Donk geboren kunstenares kreeg haar opleiding aan de Bossche Koninklijke Kunstacademie in de jaren ’80. Haar mentor was de bekende kunstenaar Jan van Gemert.

Wie haar enorme oeuvre aanschouwt waant zich in een museum van Oudheidkunde. De relatie met fossielen, versteende levensvormen en geërodeerde objecten is snel gelegd. Er hangt een sfeer van schilferig roestbruin, eeuwenoud kalkwit en tijdloos leisteengrijs. Patry vertaalt de vergankelijkheid in een vorm- en beeldtaal die deel uitmaakt van haar eigen unieke idioom. Met een reeks lijnen, ontstaan vanuit een enkele handbeweging tracht zij de onmetelijke lacune in de tijd te overbruggen. Het is alsof zij bovendien met haar wonderlijke tekeningen haar persoonlijke verbintenis met de menselijke oergeschiedenis wil vastleggen.

Haar werk openbaart stapsgewijs al zijn geheimen. Beetje bij beetje wordt het onontkoombare mysterie van het leven ontrafeld in de nerven, het roest en de structuren van de verstarring: overblijfselen van een vergane wereld.
Het statige verweerde beeld van het kruis dat aan haar zo bekende symboliek onttrokken is en naar de hemel reikt, zegt iets over een traditie van oneindigheid waarin de kunstenares staat. Het boek van vergankelijkheid is dan even gesloten, de eeuwigheid lonkt. In haar wonderlijke wereld treffen we eveneens de placenta als oerbron voor nieuw leven, negen maanden aangetast door de tijd. Coconnetjes van rupsen die eens een prachtig omhulsel sponnen staren ons aan, getuigen van een snelle vergankelijkheid. Toch zullen wij als toeschouwer die associaties met dood, verderf en erosie loslaten en ons verder openstellen voor de fascinerende sfeer die Patry bewust op wil roepen.
Zij overtuigt ons er van dat het vormen zijn die voor ons, postmoderne mens een compleet andere betekenis krijgen. Het is de sage namelijk van het individu dat zich niet kan onttrekken aan de meest definitieve dimensie, de tijd. Tegelijkertijd met die andere dimensie die in het roestbruine cortenstaal onmiddellijke associaties oproept met de metalen meedogenloze zeis, het teken van de dood.

Door hun schoonheid en raadselachtigheid kunnen wij ze in ons opnemen. Daarmee wordt de vergankelijkheid aangenomen in het nieuwe waarbij dood en leven een verbintenis aangaan. Ze schrikken niet langer af. De cirkel van de levenscyclus is rond.

Voor Sips zelf is deze expositie een circulair gebeuren, het begin en eindpunt van haar oeuvre dat zich eindeloos regenereert. In al haar bescheidenheid overstijgt deze kunstenares alle verwachtingen. Zij weet als geen ander de verbinding te leggen tussen de toekomst en het verleden, tussen leven en dood, hemel en aarde.
Haar werken vinden hun weg naar velen.